Zdarzają się sytuacje, gdy para wspólnie podejmuje decyzję o rozpoczęciu terapii. Może się to zdarzyć np. w wyniku częstych konfliktów lub zauważonych problemów w komunikacji. A co w sytuacji, gdy jedna osoba widzi potrzebę terapii, a druga nie?

Przytoczony schemat nie musi zresztą dotyczyć wyłącznie terapii dla par. Zdarza się bowiem, że partner bądź partnerka sugerują ukochanej osobie wizytę u psychoterapeuty w związku z jej indywidualnym problemem, takim jak uzależnienie czy inne niepokojące zachowania. Jak wówczas „przekonać” drugą stronę do swojego pomysłu? 

W obu przypadkach nadrzędną zasadą powinno być: nic na siłę. O nacisku na rozpoczęcie psychoterapii pisałam już zresztą w poprzednim wpisie. 

Zadbaj o spokój

Przede wszystkim, nie zaczynaj rozmowy o terapii w sytuacji kryzysowej. Jeśli np. chcesz porozmawiać z partnerem o terapii dla par, kolejna kłótnia nie jest do tego najlepszym przyczynkiem. 

Komfort psychiczny, ale także fizyczny, może być czynnikiem, który wpłynie pozytywnie na rozmowę. Unikaj więc sytuacji, w której druga osoba jest głodna, zmęczona czy zestresowana. To banał, o którym bardzo łatwo zapomnieć.

Mów o swoich odczuciach

To oczywiste, prawda? Pomimo tego często – zamiast mówić o emocjach z perspektywy „ja” – zaczynamy w rzeczywistości mówić o tym, co druga strona robi w naszym mniemaniu źle lub jaka nie powinna być. 

fot. Priscilla Du Preez / unsplash.com

Opisywanie rzeczywistości z punktu widzenia swoich przeżyć będzie lepszym wyborem, ponieważ w ten sposób mówimy wyłącznie o tym, co odczuliśmy. Oznacza to, że nie oceniamy drugiej osoby, nie wydajemy wyroków w jej kwestii i nie stawiamy się w wyższej pozycji względem niej. 

W jaki sposób formułować komunikaty z perspektywy „ja”?

• Martwi mnie, że ostatnio...
• Twoje zachowanie mnie rani,
• Jest mi smutno, gdy…

To naprawdę ma znaczenie. 

Podziel się pozytywnym przykładem

Niestety, nadal w niektórych kręgach psychoterapia budzi przede wszystkim pejoratywne skojarzenia. Jest ich wiele, a większość z nich prowadzi do jednego wniosku w stylu: jeśli chodzisz na terapię, to coś z Tobą nie tak. 

Części osób psychoterapia będzie się jawić jako przyznanie się do słabości czy niesamodzielności. Trudno ukryć, że takie przekonanie jest najsilniejsze zwłaszcza w męskim gronie. Można jednak z tym walczyć.

Daj dobry przykład. Jeśli możesz, opowiedz o kimś znajomym, kto uczęszcza (lub uczęszczał) na terapię i jest z tego zadowolony. O ile posiadasz takie doświadczenia, możesz podzielić się także własną historią – pamiętając jednocześnie, że taka sytuacja nie zawsze jest łatwa, zwłaszcza w przypadku psychoterapii dla par. O tym, dlaczego, przeczytasz w kolejnym akapicie.

Uważaj na równowagę 

Jak pokazały badania nad duńską populacją, pary trafiają do psychoterapeuty najczęściej w wyniku rozpoczęcia psychoterapii indywidualnej przez kobietę (Trillngsgaard i in., 2018). Autorzy pozycji Diagnoza w psychoterapii par. Diagnoza par w różnych podejściach¹ zauważają, że w takiej sytuacji psychoterapia związkowa często jest naturalną kontynuacją własnej zmiany. Niesie to jednak za sobą rozmaite zagrożenia.

Osoba, która posiada już doświadczenie psychoterapii, występować będzie prawdopodobnie z wyższej pozycji, mając już obeznanie chociażby w określonej terminologii:

W parze takiej istnieje wyjściowa nierównowaga – jedna osoba ma doświadczenie terapii, a druga nie, jedna ma oparcie w terapii własnej, druga go nie ma. Osoba ta może mieć także poczucie, że jej sprawy intymne omawiane są z kimś na zewnątrz związku, tzn. na sesjach indywidualnych partnera¹.

Dodatkowo, jeśli terapeuta takiego indywidualnego pacjenta zasugeruje terapię obejmującą także partnera danej osoby, może dojść do sytuacji, w której terapeutyzowana już wcześniej osoba „(...) może mieć poczucie triumfu i siły wpływu na partnera, związanej z tym, że wreszcie „przyprowadziła go na konsultację”, nierzadko po długim okresie namów”¹.

Pamiętaj również, że tak naprawdę do terapii możesz partnera jedynie zachęcać, nie zaś przekonywać.

 

Bibliografia:

1. Diagnoza w psychoterapii par. Diagnoza par w różnych podejściach, red. nauk. H. Pinkowska-Zielińska, B. Zalewski, wyd. Wydawnictwo Naukowe PWN, 2021, s. 35.

Zdjęcie główne artykułu: Etienne Boulanger / unsplash.com